Opleiding deel 2: Het Provinciaal Instituut voor Brandweer-en ambulanciersopleiding: Meetploegen20/2/2015 Terug in Edegem ben ik, dankzij de goede zorgen in Oost Vlaanderen, niet meer aangenomen als stagiair, maar als brandweerman. Dat wil zeggen dat je de papieren hebt, en dat de zwarte kam op de helm, waaraan men op het terrein kan herkennen dat men met een stagiair te maken heeft, weg is. Nu begint het échte werk. In zowel Lokeren als Edegem mogen stagiairs mee op interventie van in het begin. Met beperkt takenpakket, en strenge begeleiding uiteraard. Dat is leerrijk en motiverend. Zelf heb ik aan motivatie zelden een gebrek. Een occasioneel dipje, maar doorgaans altijd bereid om te leren om de job zo goed mogelijk onder de knie te krijgen. In 2005 heb ik al wat watertjes doorzwommen, en voel ik me zelfzeker genoeg om een stapje verder te zetten in mijn ontwikkeling als brandweerman. Met de cursus korporaal ben ik inmiddels begonnen, tussendoor neem ik er nog ééntje mee... In dat jaar geeft men voor de eerste keer de cursus "meetploegen" op wat toen nog PIBA heette. Het oude Engelse legerkamp in Emblem is omgetoverd tot het Provinciaal Instituut voor Brandweer-en Ambulanciersopleiding. Meetploegen, dat zijn eigenlijk de ogen op het terrein van de Adviseur Gevaarlijke Stoffen (AGS) of de interventieleider tijdens een interventie met gevaarlijke stoffen. De meetploegen gaan op het terrein meten naar een product dat ontsnapt is, zodat men de beweging en omvang van een wolk kan bepalen. Dit interesseerde me wel. Zoals op die leeftijd àlles van de brandweer je interesseert... Dus ik mij ingeschreven. Daar het de eerste keer is dat deze cursus wordt gegeven, ben ik één van de weinige brandweermannen daar. Het leslokaal in de kazerne van Boom zit vol met officieren, al dan niet dienstchef van een korps. Die willen allemaal wel eens zien wat de cursus inhoudt, en wat zij in hun korps zullen moeten voorzien om deze procedure invulling te kunnen geven. Schoon gezelschap dus... (Nu is er één ding dat mij een beetje typeert, en dat is dat ik nogal een vrolijk, opvallend figuur ben. Ik kop élke voorzet binnen die ik krijg. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, en dat pas ik dan ook nogal fanatiek toe. Méér dan eens tot ergernis van sommige andere aanwezigen. Ik zeg ook àltijd wat er op mijn lever ligt, tegen beter weten in soms. De aard van't beestje zeg maar. Wel altijd met het nodige respect voor de hiërarchie, maar die moeten wel over een gezonde dosis humor beschikken...) We worden in groepjes verdeeld van een man of zes. Ik zit aan tafel met mijn collega Filip, drie commandanten en een officier. Elke lesgever in die cursus was AGS'er, en had daar de mond behoorlijk vol van... De betreffende lesgever komt naar onze tafel en zegt "we gaan een oefening doen. U bent bevelvoerder!" De brave man wijst mij aan. Een lokaal vól officieren en hij duid mìj aan als bevelvoerder... Officieren ondereen doen elkaar natuurlijk niet graag pijn. En het is altijd vervelend om opdrachten te geven aan een hiërarchisch meerdere, dus ik hing eraan. Maar geen nood, ik kan me best verweren... "U wordt opgeroepen voor een ongeval met een vrachtwagen. Uit de oplegger loopt een vloeistof. Wat is uw eerste stap?" Ik antwoord "mezelf afvragen waarom ik als meetploeg naar die vrachtwagen gestuurd word..." De brave man kijkt me wat verbouwereerd aan, en vraagt me waarop ik doel. "Het doel van deze cursus is toch de spreiding van de eventuele gaswolk te verkennen en doorgeven, waarom word ik dan naar het ongeval zelf gestuurd, om dàt aan te pakken?" Vervelend, en mijn eigen commandant die ook mee in die cursus zat, legde zijn hand op zijn voorhoofd... De lesgever had daar even niet van terug, maar zette door: "We gaan hier toch mee starten. Wat zijn uw stappen?" Ik antwoord: "De windrichting opvragen om de aanrijroute te bepalen." Hij antwoord "heel goed, en dan?" Ik zeg "de AGS'er van dienst laten oproepen" "Mja, misschien, dat kan alleszins geen kwaad. En de volgende stap?" "Dat ga ik aan de AGS'er vragen hé!" antwoord ik zelfverzekerd. "Ja maar, dat is niet de bedoeling hé!" antwoordt de man. Ik zeg "Oh nee? Wat komt ge dan eigenlijk doen?" De collega's schieten in de lach, de commandant verstopt zich nu volledig achter zijn hand, en de lesgever kijkt mij, bijna zwetend van wanhoop aan... Ik denk dat ik mijn standpunt duidelijk had gemaakt. om mij te "pakken", moet ge van een goed huishouden komen... :-) Bon, het was zeker niet kwaad bedoeld. De rest van de cursus heb ik mij min of meer gedragen, en heeft men mij ook niet meer voor het karretje van de officieren proberen te spannen. Ik heb mij toen wel even verslikt in het examen, want ik had een herexamen. Maar uiteindelijk heb ik het gehaald. In de praktijk ben ik nog nooit opgeroepen in het kader van de meetploegen, maar de kennis is alleszins al wel van pas gekomen. Zowel bij de brandweer als op mijn werk als preventieadviseur. En zo is het met zowat àl mijn cursussen. Ook al zijn ze dikwijls wat oubollig, geen enkele cursus is zonde van de tijd. En het is véél tijd...
0 Comments
Leave a Reply. |
David PoppeVrijwillig brandweerman sinds 1999. Met vrouw en kindjes als conciërge in de kazerne sinds 2007, sergeant in 2008. Archieven
Mei 2020
|