04 augustus 1914. België lag op de weg tussen Duitsland en Frankrijk. De Duitsers wilden door België trekken om de Fransen via Parijs te overrompelen, in plaats van aan de eigen grens de confrontatie aan te gaan. Tegen alle verwachtingen in bood het Belgisch leger, dat tien keer kleiner was dan het Duitse, hevig weerstand. Zij konden de Duitse opmars met meer dan een maand vertragen. Zo kregen de Britse troepen van de”British Expeditionary Force” tijd om de Belgische grens te bereiken. Tussen 1914 en 1918 vormde de streek rond de Ijzer het toneel van meerdere historische veldslagen tussen Duitsland en de “Entente”, zeg maar de toenmalige geallieerden. Het resultaat was nauwelijks terreinwinst voor de strijdende partijen, maar des te meer slachtoffers in beide kampen. Na de Groote Oorlog, eens de wonden gelikt en de gemeenschappen zo goed en kwaad als mogelijk heropgebouwd waren, kwam stilaan het besef van wat deze wereldbrand gekost had, welke offers nodig waren geweest om onze vrijheid en onafhankelijkheid te waarborgen. Zo werd in 1928 de “Last Post Association” opgericht. Elke avond om 20u00 brengt deze vereniging, door de “Last Post” te spelen, hulde aan de gesneuvelde soldaten die toen het hoogste offer hebben gebracht. De Last Post gaf in de Britse legers het einde van de dag aan, het einde van de gevechten op dat moment. Nu symboliseert hij het definitieve einde van de gevechten voor de gesneuvelden, het laatste afscheid. De Menenpoort is een monument gebouwd door de Britten in 1927. Daarop staan de namen van 54896 gesneuvelde soldaten van het Britse Gemenebest, die nooit werden geïdentificeerd op het slagveld. Ofwel liggen ze verloren in de Ieperse velden, ofwel op een van de vele oorlogsbegraafplaatsen rond Ieper, met op de grafsteen de vermelding Known Unto God. Op de Menenpoort konden niet alle namen vermeld worden, vandaar dat de vermisten vanaf 16 augustus 1917, de slag bij Langemark op het Tyne Cot Memorial vermeld staan. Alle dagen wordt er het verkeer, en bij uitbreiding het dagelijkse leven, even stilgelegd om stil te staan bij de offers, moed en onverschrokkenheid waarmee men onze vrijheid verdedigd heeft. Tijdens de tweede Wereldoorlog werd deze ceremonie verboden door de bezetter. Maar het eergevoel haalde het van de onderdrukking: de ceremonie stak, samen met de talloze Belgische vluchtelingen, de Noordzee over, en werd gewoon verdergezet op een militaire begraafplaats in Surrey, Engeland. Daar bleef zij, tot ze terug naar huis kon keren in 1944. Oorspronkelijk werden de soldaten geëerd van het Britse Gemenebest, maar later kwam het besef dat ook vele andere naties onnoemelijke offers hebben gebracht tijdens deze donkere periode. We zijn intussen nog verder geëvolueerd: Deze hulde betrekt nu ook de vijanden van toen, onze bondgenoten van vandaag. Ook zij tellen onnoemelijk veel slachtoffers, die zelden wisten waarvoor zij streden. De hulde wordt sinds het begin van de traditie gebracht door de klaroeners van de Vrijwillige Brandweer van Ieper. De link met de brandweer lijkt misschien vergezocht, maar is het niet. De brandweer is een organisatie van mensen die zelfopoffering hoog in het vaandel dragen. Een organisatie die eer en discipline als hoogste goed aanziet. Het uniform is heilig, het broederschap haast mythisch. Sinds 11 september 2001 is de internationale leuze bij de brandweer “Never Forget”, om de 343 New Yorkse brandweerlieden te herdenken die het leven lieten in het World Trade Centre. Onze Ieperse brandbestrijders deden ons dat toen al 72 jaar lang, dagelijks voor. Welke organisatie was dan beter geplaatst om hulde te brengen aan hen, die sinds 1928 nooit vergeten zijn? Terwijl onder de Menenpoort voor de dertigduizendste keer de Last Post weerklinkt, zorgt het internationaal netwerk van brandweerlieden vandaag met onder meer ceremonies in België, Canada, Tsjechië, Frankrijk, Duitsland, Indië, Ierland, Nieuw Zeeland, De Filippijnen, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten , dat de wereld ziet hoe dankbaar een volk kan zijn, over de generaties heen. Ik ben Darren
|
David PoppeVrijwillig brandweerman sinds 1999. Met vrouw en kindjes als conciërge in de kazerne sinds 2007, sergeant in 2008. Archieven
Mei 2020
|