We zitten volop in de verwerkingsperiode van één van de zwartste bladzijden uit onze geschiedenis. De aanslagen in Brussel hebben de slachtoffers fysiek en mentaal getekend voor het leven, maar ook diepe littekens veroorzaakt op de ziel van alle hulpverleners ter plaatse. Brandweerposten in de omgeving hebben zich met man en macht ingezet voor de slachtoffers. Dat terwijl niémand kon zeggen of de situatie daar veilig genoeg voor was. Een brand is een berekend risico. Dat loopt nog veel te veel mis, maar je weet ongeveer waar je in terechtkomt. Maar bomaanslagen? Niemand weet wat er eventueel nog ligt, of nog kan afgaan. De smeerlappen hadden gepland om nog één te laten afgaan aan de uitgang, nadat ze iedereen daar naartoe gedreven hadden met de eerste twee explosies. De gevolgen waren niet te overzien geweest. De lofzangen van brandweerposten -en zones vliegen ons de laatste dagen rond de oren... Terecht trouwens. Vlaams-Brabant West, Brussel, Civiele bescherming, Rode Kruis... overal in beeld en in de kranten met hun relaas. Dat is zéér terecht, die mannen hebben de ziel uit hun lijf gewerkt in verschrikkelijke omstandigheden. Maar beseft er iemand dat er zoiets bestaat als de Brandweer van de luchthaven? Mannen en vrouwen waar men al eens mee lacht, als er gezegd wordt dat het een zware dag was op het werk. Het "luilekkerleventje" van de beroepsbrandweer wordt regelmatig smalend op de korrel genomen. En zéker bedrijfsbrandweer. Maar dat is sportief bedoeld. Elkaar wat jennen, net zoals men de smalende vergelijking al eens maakt "ben je een vrijwilliger, of een échte?" ... We hebben er enkele in het korps. Brandweer Antwerpen is er de laatste jaren op vooruitgegaan met de aanwerving van enkele jeugdige Edegemnaars, Niels en Maarten. De brandweerkorpsen van Evonik, IBR en BASF in de haven kunnen rekenen op de expertise van respectievelijk Tom, Wilfried en Kristof, de luchthavenbrandweer van Antwerp Airport mag Gert, Dave en Filip van ons lenen... als ze hen maar teruggeven. De luchthaven van Zaventem had op die dramatische ochtend onze korporaal Micha in de ploeg zitten. Met zeventien jaar dienst in Edegem, stilaan één van de nieuwe "oude garde"... Met mezelf moet ik vaststellen. Mich wordt zowiezo gewaardeerd in het korps. Eéntje van het kaliber dat als je zegt "spring", vraagt hij hoe hoog. Wat hij ons vertelde kunnen we moeilijk bevatten. Zonder veel details, de grote brok waarschijnlijk voor zichzelf houdend, samengevat in één zin: "Je denkt dat je alles gezien hebt..." Sinds die dag is het aanzien bij ons voor hem nog gestegen. De luchthavenbrandweer. Mannen en vrouwen die in een ploegensysteem zorgen dat er áltijd hulp klaarstaat in geval van nood. Dit zijn de mensen die seconden na de eerste bom zijn opgeroepen voor "zware rookontwikkeling". Dit zijn de mensen die als eerste ter plaatse kwamen, en zagen aan de gaten in het glas dat er méér aan de hand was. Dit zijn de mensen die tegen de mensenstroom in zijn gegaan om de eerste nood te lenigen, de eersten die voorbij de derde bom zijn gelopen om de slachtoffers te helpen. Dit zijn de mensen die de brandhaarden hebben geblust. Dit zijn de mensen die broodnodige steun hebben gekregen van de zone Vlaams-Brabant West en de Brusselse brandweer, het Rode Kruis en de Civiele bescherming. Dit zijn de mensen waar ik eigenlijk nog niks van gelezen heb. Dit zijn voor mij de stille helden. Respect, en sterkte in het verwerkingsproces.
15 Comments
|
David PoppeVrijwillig brandweerman sinds 1999. Met vrouw en kindjes als conciërge in de kazerne sinds 2007, sergeant in 2008. Archieven
Mei 2020
|