aan te maken. Het land, of toch het Nederlandstalig gedeelte ervan, is in twee kampen verdeeld. De "sympathisanten" herdenken de brave man als spontaan, des volks, begenadigd spreker van de taal van de kleine man... De minder enthousiaste ééndags-journalisten beschrijven hem met de meest klassieke synoniemen voor politicus die onze taal rijk is. In één moeite door is zijn op handen zijnde rechtszaak uiteraard ook gemaakt: om in brandweerjargon te spreken, waar rook is, is vuur. Schuldig door ontlopen van de rechtsgang. Voor beiden valt wel iets te zeggen denk ik. Maar daarover ga ik het natuurlijk niet hebben. Dit is een brandweerblog, dus laten we die kant eens belichten. Op welke manier het ook gebeurt, het is nooit mooi... De keuze moet verschrikkelijk zijn. Het resultaat is gewoonlijk navenant. Probleem is dat er altijd iemand het moet komen oplossen. De brandweer is in de meeste gevallen de "oplosser" van dienst. En geloof me, niemand zit daarop te wachten. Er zijn situaties die, op zijn zachtst gezegd, onprettig zijn. Maar daar geraak je wel door. Anders wordt het als er risico's genomen moeten worden, of mogelijk erger, als het een bekende betreft. Ik herinner mij een specifiek geval waar een collega onze eigen kameraad moest helpen verplaatsen. Ikzelf was van dienst in de seinkamer, niet wetende dat het een bekende voor ons beiden betrof. Ik moet er geen tekening bij maken dat het verwerken van zo'n drama heel wat tijd vergt. Ook als het een onbekende betreft moet je dat een plaats kunnen geven. In een huis-tuin-en keukengeval is dat de enige bekommernis misschien, maar zoals nu, in een vaart, brengen mensen zich in gevaar omdat iemand anders daar zo over heeft beslist. Denk aan het recentste drama binnen onze brandweerfamilie: twee duikers uit Luik die een reddingspoging van een zwaan in de Ourthe moesten bekopen met hun leven. Een opdracht voor de duikteams is nooit zonder gevaar. Dat is één. Maar mijn uiteindelijke punt ga ik verklaren met een anekdote uit een niet nader genoemd korps.
De brandweer wordt gevraagd voor een zoekactie in een oude waterput. Een persoon is vermist, en met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is ze in de put terecht gekomen. Een duiker, een ervaren rot in het vak, wordt in de put neergelaten. Het water is roebel, het zicht is nul. Tussen het stort en brokken in de put gaat hij op de tast op zoek naar het slachtoffer. Plots heeft hij een hand vast... De man is uit het water gekomen, en is er nooit meer terug ingegaan. Zijn carrière als brandweerduiker was abrupt tot een einde gekomen. Als u bovenstaande confronterend vindt, mijn excuses. Maar bedenk hoe confronterend die realiteit voor óns kan zijn. Ik veroordeel niemand. Ik beoordeel niemand. Maar mijn respect gaat naar de mannen die in de vaart op zoek zijn moeten gaan. Ik hoop dat zij het van zich af kunnen zetten.
0 Comments
|
David PoppeVrijwillig brandweerman sinds 1999. Met vrouw en kindjes als conciërge in de kazerne sinds 2007, sergeant in 2008. Archieven
Mei 2020
|