Wat ik hieronder ga beschrijven, kan confronterend zijn, als je er ooit mee te maken hebt gehad. Ik ga de details proberen te vermijden, dat doet ook niets terzake. Het gaat mij om de manier waarop we ermee omgaan als hulpverleners, en hoe wij het verwerken. Heb je desondanks toch ergens problemen mee, laat het me weten. Ik wil niemand voor het hoofd stoten met deze blog. Enkel een beetje begrip losweken. Je kan ze niet allemaal redden, veronderstel ik. Soms nemen mensen drastische beslissingen in hun leven. Een dieptepunt bereiken in je leven, overkomt iedereen wel eens. Niet iedereen is even sterk om daarmee om te gaan. Ik probeer hier respectvol te beschrijven wat er gebeurt op zo'n moment. Het moment waarop je geconfronteerd wordt met dingen waar je niet op had gerekend... Een zaterdagochtend, nog voor zeven uur. Alarmoproep. Op het bord in de kazerne staat, naast het adres en het bordje "ongeval met geknelde", als extra informatie "trein". De meeste collega's weten wat dat betekent. Ik toen nog niet. Ik weet niet wat ik verwachtte eigenlijk. Er spelen verschillende scenario's door je hoofd. Een auto die door een overweg is gereden? Een passagier die verkeerd op het perron terechtgekomen is? Maar wat er écht gebeurd was, kon ik mij toen nog niet voorstellen. Aangekomen op de doorgegeven locatie, zie ik een Thalis stilstaan. Ambulancepersoneel houdt zich bezig met de bestuurder, die er maar bleekjes bijloopt. Voor we naar beneden gaan, nemen enkele collega's me apart. "De eerste? Ga mee naar beneden, en zie wat het met je doet. Gaat het niet, geen schande. Dan kom je terug naar boven, en neem je wat afstand." Beneden aangekomen, zie ik hem liggen. Half verstopt achter één van de wielen. Een lichtblauwe jeans, een witte t-shirt. De benen rond elkaar gedraaid, op een manier die je nooit op natuurlijke wijze kan nadoen. Een grauwe kleur, geen beweging. Dat kon ook moeilijk nog. Er was geen hoofd. Een mens is hier niet voor gemaakt. Mijn verstand stond op nul. Mijn vermogen om dit te bevatten, had behoorlijk wat capaciteitsgebrek op dat moment... Ik werd niet ziek, zoals je dat soms hoort, hoogstens wat bleekjes bij die aanblik. Eigenlijk had ik er weinig moeite mee, eens de eerste shock gepasseerd was. Het eerste dat er gebeurt op zo'n moment, is dat de betrokkene dood wordt verklaard. Elke interventie waar slachtoffers bij betrokken zijn, doen we in nauwe samenspraak met de medische discipline. Een levend slachtoffer, kan je er erger uithalen dan hij erin zit, als je niet weet hoe je met bepaalde letsels moet omgaan. Daar hebben wij niet voor geleerd, dat laten we aan de specialisten. Een aanpak die ook wordt gewaardeerd door het medische personeel, hebben we al ondervonden. Eens de dokter het slachtoffer dood verklaart, schermen we hem/haar af voor pottekijkers, of onschuldige voorbijgangers. Je zal op dat moment maar voorbijwandelen, onderweg naar, pakweg, de slager... Dat zijn taferelen waarvoor je beschermd wil worden, geloof me. Eens afgeschermd, begint het wachten. In zo'n geval, komt het parket ter plaatse, om de omstandigheden te onderzoeken. Hij was er vrij snel toen, er zijn momenten dat je er een paar uur op staat te wachten. Het treinverkeer ligt uiteraard stil op die lijn. In de meeste gevallen, ook op de naastliggende lijnen. Dit uiteraard om onszelf te beschermen. Dan komt het vervelendste... Het parket geeft de zone vrij, waarna wij mogen beginnen met bergen. Alles moet mee uiteraard. Voor alles ingepakt wordt, is er een "reconstructie", om er zeker van te zijn dat alles wel degelijk mee is. In dit geval viel dat mee. Er zijn gevallen waar het "spreidingsgebied" meer dan 100 meter bedraagt. Dat was nu niet zo, maar toch allerminst aangenaam. Eens de klus geklaard, worden de sporen en omgeving proper gespoten, pakken we in, en rijden naar de kazerne. Tot dan toe geen probleem. Je bent continu met iets of iemand bezig. Ik hoor collega's zeggen tegen elkaar, "die nieuwe kunt ge iets mee aanvangen precies, die heeft er ni veel last van". In de kazerne aangekomen, wordt er nogal wat afgelachen. Verhalen van vroeger, galgenhumor... De legendes kloppen, dat de brandweer een lugubere manier van verwerken heeft. Ik moet zeggen, ik schrok er een beetje van dat het echt bleek te werken. Dat is niet respectloos bedoeld, het is nodig om dit te kunnen doen. Tot dan, nog steeds geen probleem. Het valt wel op dat we langer in de kazerne blijven dan anders. Na goed een uur, nemen we afscheid. Tijd om huiswaarts te keren. In de auto begint het al... De stilte in de wagen, het gebrek aan interactie, doet de film van die ochtend terug afspelen. Ik merk dat ik de daver een beetje op mijn lijf heb. "F*ck man, wat was dàt?" Thuis aangekomen, slaapt mijn vriendin nog. Ik laat ze liggen, en zet mij in de zetel, in de woonkamer. Ik kijk naar de tv, zonder dat hij ingeschakeld is... Ik staar naar mijn handen. Dan ga ik de keuken in, en was ze grondig met zeep. Gek, want in de kazerne heb ik dat ook al een keer gedaan. Ondanks het feit dat we uiteraard handschoenen dragen tijdens zulke interventies. Handen afgedroogd, en terug de zetel in. Na een minuut of vijf, loop ik terug naar de keuken, en was mijn handen weer... "Mijn God, wat heb ik vastgehad vandaag?" Dit ritueel herhaalt zich nog drie keer, tot ik aan de afwas begin, omdat ik met mezelf geen blijf weet. Als mijn vriendin wakker wordt, en ze hoort wat voor interventie het betrof, wordt ze kwaad. Kwaad dat ik ze niet heb wakker gemaakt. "Zoiets moet ge ni alleen proberen te verwerken!" Het is een schat. Na de middag wordt ik opgebeld door Mil. "Hoe is't vriend?" Ik blijf wat op de vlakte. "Bwa, speciaal hé?" Mil lacht. "Hebt ge iets te doen? Dan gaan we ene drinken..." Ik kijk naar mijn vriendin, en ze knikt instemmend. Ze snapt het ritueel. Brandweervrouw, remember? Die middag overlopen we het gebeurde nog eens tussen pot en pint, met de vrienden die mij in het begin bij de brandweer hebben gehaald. Voor de eerste keer denk ik, "ik hoor erbij". Ik kan misschien begrip opbrengen voor de keuze van sommigen om er een eind aan te maken. Ik kan er echter geen begrip voor opbrengen, dat zoveel anderen het slachtoffer moeten zijn van die beslissing: De treinbestuurder, de lokale politie, de brandweer, een ambulance, een MUG, de spoorwegpolitie, de dienst die de slachtoffers ophaalt, ik ben de naam even kwijt, het parket, de passagiers op de trein, eventuele voorbijgangers... Wij vragen er niet om, om hiermee geconfronteerd te worden. Ik heb een verhaal gehoord van een machinist, die door de NMBS verplicht op pensioen werd gestuurd, nadat hij zijn achtste (!) persoon had aangereden. Dat kom je nooit te boven als mens, denk ik dan... Ik heb intussen al heel wat gelijkaardige situaties mee moeten gaan oplossen. En zoals ik eerder al zei, het wordt routine. Maar ik prijs me gelukkig dat er een team van "psychologen door ervaring" klaarstaat om mij op te vangen in geval van nood. Datzelfde tracht ik ook te doen voor mijn collega's. Enneuh, nog eens merci Mil.
1 Comment
Mil
12/4/2014 12:23:38
No problem m8; gere gedaan :)
Reply
Leave a Reply. |
David PoppeVrijwillig brandweerman sinds 1999. Met vrouw en kindjes als conciërge in de kazerne sinds 2007, sergeant in 2008. Archieven
Mei 2020
|