Ik heb drie schatten van kinderen. Amber is de jongste, Darren in het midden en (half-) grote zus Merel de oudste. Merel is geboren in Lokeren. Mijn eerste oogappel, die twee-wekelijks bij mij is. Nu ze aan het puberen is, is dat uiteraard geen twee weken meer, zo'n meisje heeft een eigen leven intussen, maar het botert uitstekend. Met haar mama ook trouwens, de band met Lokeren breekt niet meer. Zo komt het dat ik destijds van Edegem naar Lokeren ben verhuisd, en daar mijn kans heb gewaagd bij Lokerens finest. Ik heb daar mijn basisopleiding genoten in de brandweerschool van Gent. Toen de relatie spaak liep, ben ik terug naar de heimat gekomen, om mijn tanden definitief in brandweer Edegem te zetten. Al heb ik soms ook al eens een dip, van mij geraken ze hier niet zomaar vanaf... Mijn tweede heldje, de zoon des huizes, is voorbestemd om een "specialleke" te worden. 'Een brandweerman', hoor ik u denken... tja. Wat denkt u? Uw kindjes hebben de autootjes, de mijne hebben de échte... Sorry. Ik win. Maar alle gekheid op een stokje, dat is niet de reden waarom hij voorbestemd is tot grootsheid (een beetje vaderlijke grootspraak moet kunnen, vind ik...). Toen Merel werd geboren, 13 jaar geleden, zat ik tussen twee korpsen in: gestopt in Edegem, de liefde achterna, en nog niet aangenomen in Lokeren. Merel heeft van mijn Lokerse periode ook niet veel meegekregen, zo als plat boeleke, zoals we hier plegen te zeggen. Amber, mijn jongste prinsessenboontje, is geboren toen we al in de kazerne woonden. Dat was dus redelijk vlot gecommuniceerd. Maar wat onze Darren gepresteerd heeft, heeft hem een bijzonder aura gegeven binnen de brandweer. Sabrina, mijn echtgenote, is hoogzwanger. De weeën beginnen de geboorte stilletjesaan aan te kondigen. Op een mooie maandag klaagt het vrouwtje over de weeën, ze is er niet gerust in. Een man zou aan het sterven zijn op dat moment, een vrouw "is wat ongerust". Het zwakke geslacht, weet je? Wij naar het ziekenhuis, waar zowel ik als mijn echtgenote op de wereld gezet zijn. Kleine tussenanekdote: op het moment van mijn echtgenote haar geboorte, lagen er niet minder dan vijf(!) brandweervrouwen van Edegem op de kraamafdeling van St. Jozef in Mortsel. Ze spreken er daar nog over... Wij dus aangemeld, en aan de monitor. Ik een berichtje gestuurd naar de peter in spé, dat we weer in de kliniek zijn. Tom, de peter, is één van de collega's die mij hebben warmgemaakt voor de brandweer. Herinner u het verhaal van de commandant en de oorbel? Die Tom dus. Hij heeft Sabrina ook van jongs af aan gekend, door haar vader, de korporaal. En Tom, is nogal enthousiast als hij zich engageerd in iets... Op een gegeven moment, blijkt dat Sabrina moet blijven. Kindje op komst! Dat bericht stuur ik dan ook naar Tom. Als goede huisvader in spé, stuur ik mijn berichtje niet in het ziekenhuis, maar buiten, wanneer ik de tas met kleren en zo uit de wagen ga halen. Ja, bij de brandweer zijn we altijd voorbereid... Eens binnen, begint het harde werk voor mama. Na enkele uren zwoegen, we zijn binnengegaan om 17u, wordt mijn zoon, Darren, omstreeks 22u geboren... Ik, trots natuurlijk, en dolenthousiast als ik eindelijk naar buiten kan om het grote nieuws wereldkundig te maken! Maar dàt pakte iets anders uit... Buiten aangekomen, zet ik mijn GSM aan. Wanneer de verbinding in orde is, komt het ene bericht na het andere binnen... "Proficiat", "Gefeliciteerd", "Schol", ... Het houdt niet op. Allemaal komen ze van collega's van de brandweer... Ik begrijp er niets van. Tussen alle tekstberichten, staat ook een voicemail-bericht. Komende van mijn schoonpa, die op dat moment in de Ardennen zit. "Awél, mogen wìj 't ni weten, of wa? Ge zijt bedankt!" ... Oh-oh... Ik bel hem op, in de hoop te weten te komen wat er aan de hand is. Blijkt dat hij twintig minuten vòòr de geboorte van zijn kleinkind, een sms heeft ontvangen van een collega: "Proficiat opa!" ... Die brave man uiteraard beledigd, dat hij nieuws over zijn eerste kleinkind, van zijn enig kind, moet vernemen van iemand anders dan de schoonzoon... Ik hem proberen aan het verstand te brengen, dat zijn kleinkind twintig minuten daarvoor, nog moest geboren worden... Niet eenvoudig... Maar goed, de schade was beperkt, en ik terug naar mijn kersvers gezinnetje. Die nacht, ga ik naar huis. Peter en meter, die in het appartement boven het onze woont, waren al deftig aan het vieren. Toen ik thuis aankwam, hingen ze met drie (de echtgenoot van de meter, goeie kameraad, was er ook bij) uit het raam te juichen. Om een uur of één, maandagnacht... De buren naast hen, komen uit het raam kijken wat dat kabaal is, en besluiten dan maar mee te doen als ze de aanleiding horen... Geweldige mensen. Boven aangekomen, en het verhaal gedaan, tijdens een eerste glas bubbels, vertel ik over mijn wedervaren na de bevalling. Alex en An schieten in de lach, Tom draait wat onwennig met zijn vingers... "Het zou kunnen dat ík daar iets mee te maken heb"... Tom is dus een hele enthousiaste mens, als hij zich engageert. Na het berichtje dat mijn echtgenote moest blijven om te bevallen, wist hij met zichzelf geen blijf. Dus besloot hij met de meter, maar alvast de ooievaar in de voortuin te zetten. Had ik al verteld dat zo'n 70% van het korps, in een straal van 500 meter rond de kazerne woont...? Filip, gouden collega, kwam die avond voorbijgereden, en zag de ooievaar... Gelijk een bericht naar mij, én mijn schoonpa... Twintig minuten te vroeg dus... Maar dat was deel één nog maar. Tom is namelijk ook officier. En op dat moment, een verlengde weekenddienst aan het draaien. Je moet weten, dat maandag tot vrijdag, élke week opnieuw, om 19 uur een proefalarm wordt gestuurd, om te zien of alles functioneert zoals het hoort. Alleen niet in het weekend. Die maandag was een feestdag. Ken je dat zondagse gevoel op feestdagen? Ik heb er ook last van. Tom ook. Om 19u gaat Tom zijn bieper. Hij spurt naar beneden, naar de commandowagen die voor de deur staat. Juist, naast de ooievaar... Tom stapt in, en roept op naar de kazerne. Geen antwoord. Na een tweede en derde poging, nog steeds niets... Hij besluit dan maar om eens te bellen, want er klopt iets niet, da's duidelijk... Lieven, de conciërge (onze voorganger), neemt op: Tom vraagt wat het probleem is, en meldt dat zijn radio misschien niet goed functioneert... Als Lieven uitgelachen is geraakt, vertelt hij dat het proefalarm is... "Och nee... Stom... Maar ja Lieven, ik ben wat overhoop, door Sabrina haar bevalling..." De rest is geschiedenis. Drie uur voor de bevalling, begon het vuurtje zich te verspreiden. Twintig minuten voor de bevalling, voelde mijn schoonvader zich uitgesloten uit het jonge leven van zijn kleinkind... Een mooier voorbeeld van wat voor een familie de vrijwillige brandweer is, heb ik niet. Toen mijn zoon zijn ogen voor de eerste keer opendeed, was heel de brandweer al over hem bezig. Als ik zeg dat hij voor grote daden voorbestemd is, is dat niet zo ver gezocht. Er zijn mensen die in gekkere dingen geloven...
0 Comments
Leave a Reply. |
David PoppeVrijwillig brandweerman sinds 1999. Met vrouw en kindjes als conciërge in de kazerne sinds 2007, sergeant in 2008. Archieven
Mei 2020
|